Ανθρώπινες Ψευδαισθήσεις

Υπάρχουν πραγματικά δυσαναπλήρωτα κενά στην ζωή των ανθρώπων; Ή μήπως οι άνθρωποι είναι ικανοί να βυθίζονται στα άδυτα των προσωπικών τους πλασματικών ψευδαισθήσεων, με αποτέλεσμα οι υπαρξιακές αυτές τρύπες να καλύπτονται εύκολα και πολλές φορές ανώδυνα; Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι συχνά αναφέρονται στις ευεργετικές συνέπειες του χρόνου και της μνήμης. Δεν είναι τυχαίο ότι με την πάροδο του χρόνου, οι άνθρωποι ξεχνούν, διαγράφουν και συνεχίζουν την ζωή τους χωμένοι σε βάθη πλασματικής ευτυχίας. Και διερωτάται κανείς: Είναι αυτή η ευτυχία πραγματική; Είναι τα άτομα ελεύθερα; Σαφώς και όχι. Οι προσωπικές ψευδαισθήσεις, άσχετα αν προέρχονται από τους εκτός ή εντός, κτίζουν ουσιαστικά κάστρα στην άμμο. Η συγχώνευση εμπειριών αλλά και η συρρίκνωση τους στην άκρια του υποσυνείδητου, είναι ουσιαστικά μια μορφή φυγομαχίας. Το δε τραγικό είναι ότι η ανθρώπινη θέληση είναι τόσο αδύναμη που στο τέλος το άτομο πείθεται ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένο. Για τον εξωτερικό και αντικειμενικό παρατηρητή όμως, η κατάσταση αυτή είναι απλά αστεία. Ο άνθρωπος ουσιαστικά σκουπίζει τη σκόνη κάτω από το χαλάκι πιστεύοντας ότι την εξαφανίζει. Άδικα όμως, γιατί σίγουρα στην ζωή κάθε ατόμου θα έρθει η ώρα και η στιγμή που τέτοιες προσωρινές λύσεις θα εξανεμιστούν. Και τότε, ο σαθρός αυτός λόφος από ψυχολογικά περιττώματα εμφανίζεται σε όλο του το μεγαλείο με αποτέλεσμα το άτομο να βυθίζεται σε πελάγη απελπισίας, κατάθλιψης και γενικά, αδυσώπητης υπαρξιακής κένωσης. Επιπλέον, πολλά άτομα τείνουν να γαντζώνονται σε άλλα άτομα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα είδος ψυχολογικής εξάρτησης η οποία βολεύει και τα δύο άτομα. Είναι δηλαδή, φιλίες και σχέσεις ουσιαστικής υπαρξιακής ανάγκης για επιβίωση, και όχι γνήσια κοινωνικά συμβόλαια (αν και αυτά μπορεί να είναι αμφιβόλου ακεραιότητας). Επομένως λοιπόν, πραγματική ευτυχία με αυτή την έννοια μπορεί να υπάρξει αν και μόνο αν το άτομο αρθεί στο ύψος του αντικειμενικού παρατηρητή και αντικρίσει κατάματα την ζωή του και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Για πολλά πολλά άτομα ανάμεσα μας, αυτό και μόνο το θεωρητικό πείραμα θα έπρεπε να είναι ικανό να αλλάξει πολλές όψεις της προσωπικής κοσμοθεωρίας. Για δε κάποια άλλα, το πείραμα είναι, προς το παρόν, ανώφελο. Οι προσωπικές ψευδαισθήσεις έχουν κυριολεκτικά ρημάξει το άτομο ... το μόνο που απομένει είναι το άχρηστο κοινωνικό façade. Και αυτό, πλημμυρισμένο στις κοινωνικές αστειότητες.