Τι είναι εκδίκηση;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες περί εκδίκησης. Ανάμεσα στους Χριστιανούς του κόσμου, η εκδίκηση αποτελεί έννοια στιγματισμένη. Εάν κάποιος μας κάνει κακό, τότε η μόνη «ηθικά» σωστή αντίδραση θα ήταν να «γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο». Για κάποιους όμως, αυτή η θεωρία είναι απλά εξωφρενική. Οδηγεί αδιαμφισβήτητα στην de facto δικαίωση μιας παρανομίας. Όταν κάποιος μας κάνει κακό, τότε, πολύ απλά, το ηθικό ισοζύγιο της ζωής μας (και όχι της όποιας απρόσωπης κοινωνίας ή της υποτιθέμενης ανώτερης ύπαρξης) διαταράσσεται. Η ισορροπία πλέον χάνεται, ενώ αντιθέτως, στο άλλο άτομο διατηρείται μια έννοια επίτευξης και «καταφερισμού». Ακόμη μία, ευμενής αυτή τη φορά, διατάραξη του ηθικού ισοζυγίου του άλλου ατόμου. Προφανώς όμως, ανισοζύγια και παρόμοιες καταστάσεις γίνονται ανεχτές μόνο εάν το άτομο υιοθετήσει μια παθητική στάση κοινωνικού κομφορμισμού, καλυμμένο πίσω από μια διακηρυσσόμενη δόση ψευδό-ανωτερότητας. Για τους ανθρώπους όμως που επιζητούν συνεχώς την προσωπική ηθική ισορροπία, άρα και αρνούνται να υποκύψουν στους κανόνες μια κοινωνίας οι οποίοι βαφτίζονται μεν «ηθικοί» αλλά εις βάθος χρόνου προσβλέπουν απλά στην διατήρηση της κοινωνικής ηρεμίας, η έλλειψη εκδίκησης αποτελεί απλά ένα ολίσθημα, ένα κοινωνικό κομφορμισμό, υποδούλωση στην διακηρυγμένη συμφεροντολογική «ηθική» των άλλων. Καταλήγουμε λοιπόν, ότι η εκδίκηση δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο παρά η αποκατάσταση του προσωπικού ισοζυγίου για τα ελεύθερα άτομα. Φυσικά, η έννοια της εκδίκησης δεν αντιτίθεται στην έννοια της έννομης τάξης. Πολλά μπορούν να επιτευχθούν εντός αυτών των πλαισίων, συμπεριλαμβανομένης μιας καλά σερβιρισμένης κρύας (όπως πάντα) εκδίκησης.