Τι έχουμε να αποδείξουμε?

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτε και σε κανέναν, και αυτό συμπεριλαμβάνει ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το βάρος και η ευθύνη της απόδειξης, της οποιασδήποτε απόδειξης, είναι ουσιαστικά αχρείαστη, ανούσια και ανώφελη. Εάν το άτομο νιώθει την ανάγκη να αποδείξει κάτι, στον οποιονδήποτε, τότε το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η παρεμπόδιση της φιλελεύθερης και ανεξάρτητης καθημερινής λειτουργίας και ύπαρξης του ατόμου. Οι πραγματικά ολοκληρωμένοι άνθρωποι, που θεωρούν την δημιουργία κοινωνικών “νόρμς” μια κατάφωρη παραβίαση της ατομικής ελευθερίας, δεν οριοθετούν τις πράξεις και ενέργειές τους, ούτε και αυτά τους τα κίνητρα, σύμφωνα με τους περιορισμούς αλλά και τις απαιτήσεις εξωγενών, και συχνά παράλογων, παραγόντων. Προφανώς, για τα μίζερα άτομα που φέρουν ή/και νιώθουν το βάρος της απόδειξης, η ευθυνοφοβία αποτελεί το καθημερινό τους μαρτύριο. Κρύβονται, φωνασκούν και υποκρίνονται αλλά στο τέλος της ημέρας καθίστανται ανίκανοι να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Είναι θέμα προσωπικών επιλογών; Σαφώς και είναι. Γιατί η εικόνα του ατόμου προς τον έξω κόσμο, δεν πρέπει να καθορίζεται από την έξωθεν πλευρά, αλλά αντιθέτως, θα πρέπει να κτίζεται εκ των έσω. Με άλλα λόγια δηλαδή, άτομο το οποίο φέρει το βάρος της απόδειξης, δεν μπορεί, εξ’ορισμού, να είναι άτομο αυτόφωτο. Είναι απλά ένα ετερόφωτο μέλος μιας κοινωνίας που τον θέλει να αποδεικνύει καθημερινά ότι αξίζει να είναι (ή και να μην είναι) μέλος της. Έτσι λοιπόν, η ανάγκη να αποδείξουμε οτιδήποτε στον οποιονδήποτε, είναι τεχνητή, είναι αποτέλεσμα παθολογικό, είναι προσωπική αδυναμία, έλλειψη βούλησης, ευθυνοφοβία, είναι εν τέλη, περιορισμός της ατομικής ελευθερίας του ατόμου!