"The world you desired can be won, it exists, it is real, it is possible, it's yours. But to win it requires total dedication and a total break with the world of your past, with the doctrine that man is sacrificial animal who exists for the pleasure of others. Fight for the value of your person. Fight for the virtue of your pride. Fight for the essence, which is man, for his sovereign rational mind. Fight with the radiant certainty and the absolute rectitude of knowing that yours is the morality of life and yours is the battle for any achievement, any value, any grandeur, any goodness, any joy that has ever existed on this earth."
Ayn Rand

Richard Dawkins' Brilliance

From edge.org and Richard Dawkins:

""We explain our existence by a combination of the anthropic principle and Darwin's principle of natural selection. That combination provides a complete and deeply satisfying explanation for everything that we see and know. Not only is the god hypothesis unnecessary. It is spectacularly unparsimonious. Not only do we need no God to explain the universe and life. God stands out in the universe as the most glaring of all superfluous sore thumbs. We cannot, of course, disprove God, just as we can't disprove Thor, fairies, leprechauns and the Flying Spaghetti Monster. But, like those other fantasies that we can't disprove, we can say that God is very very improbable"

Ανθρώπινες Ψευδαισθήσεις

Υπάρχουν πραγματικά δυσαναπλήρωτα κενά στην ζωή των ανθρώπων; Ή μήπως οι άνθρωποι είναι ικανοί να βυθίζονται στα άδυτα των προσωπικών τους πλασματικών ψευδαισθήσεων, με αποτέλεσμα οι υπαρξιακές αυτές τρύπες να καλύπτονται εύκολα και πολλές φορές ανώδυνα; Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι συχνά αναφέρονται στις ευεργετικές συνέπειες του χρόνου και της μνήμης. Δεν είναι τυχαίο ότι με την πάροδο του χρόνου, οι άνθρωποι ξεχνούν, διαγράφουν και συνεχίζουν την ζωή τους χωμένοι σε βάθη πλασματικής ευτυχίας. Και διερωτάται κανείς: Είναι αυτή η ευτυχία πραγματική; Είναι τα άτομα ελεύθερα; Σαφώς και όχι. Οι προσωπικές ψευδαισθήσεις, άσχετα αν προέρχονται από τους εκτός ή εντός, κτίζουν ουσιαστικά κάστρα στην άμμο. Η συγχώνευση εμπειριών αλλά και η συρρίκνωση τους στην άκρια του υποσυνείδητου, είναι ουσιαστικά μια μορφή φυγομαχίας. Το δε τραγικό είναι ότι η ανθρώπινη θέληση είναι τόσο αδύναμη που στο τέλος το άτομο πείθεται ότι είναι πραγματικά ευτυχισμένο. Για τον εξωτερικό και αντικειμενικό παρατηρητή όμως, η κατάσταση αυτή είναι απλά αστεία. Ο άνθρωπος ουσιαστικά σκουπίζει τη σκόνη κάτω από το χαλάκι πιστεύοντας ότι την εξαφανίζει. Άδικα όμως, γιατί σίγουρα στην ζωή κάθε ατόμου θα έρθει η ώρα και η στιγμή που τέτοιες προσωρινές λύσεις θα εξανεμιστούν. Και τότε, ο σαθρός αυτός λόφος από ψυχολογικά περιττώματα εμφανίζεται σε όλο του το μεγαλείο με αποτέλεσμα το άτομο να βυθίζεται σε πελάγη απελπισίας, κατάθλιψης και γενικά, αδυσώπητης υπαρξιακής κένωσης. Επιπλέον, πολλά άτομα τείνουν να γαντζώνονται σε άλλα άτομα, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα είδος ψυχολογικής εξάρτησης η οποία βολεύει και τα δύο άτομα. Είναι δηλαδή, φιλίες και σχέσεις ουσιαστικής υπαρξιακής ανάγκης για επιβίωση, και όχι γνήσια κοινωνικά συμβόλαια (αν και αυτά μπορεί να είναι αμφιβόλου ακεραιότητας). Επομένως λοιπόν, πραγματική ευτυχία με αυτή την έννοια μπορεί να υπάρξει αν και μόνο αν το άτομο αρθεί στο ύψος του αντικειμενικού παρατηρητή και αντικρίσει κατάματα την ζωή του και τις διαπροσωπικές του σχέσεις. Για πολλά πολλά άτομα ανάμεσα μας, αυτό και μόνο το θεωρητικό πείραμα θα έπρεπε να είναι ικανό να αλλάξει πολλές όψεις της προσωπικής κοσμοθεωρίας. Για δε κάποια άλλα, το πείραμα είναι, προς το παρόν, ανώφελο. Οι προσωπικές ψευδαισθήσεις έχουν κυριολεκτικά ρημάξει το άτομο ... το μόνο που απομένει είναι το άχρηστο κοινωνικό façade. Και αυτό, πλημμυρισμένο στις κοινωνικές αστειότητες.

24 Τελευταίες Ώρες

Αν ξέραμε ότι θα πεθάνουμε αύριο, αλήθεια, τι θα θεωρούσαμε σημαντικό σήμερα; Αν και τραγική, αυτή η ερώτηση εμπερικλείει στοιχειώδης συλλογισμούς του ανθρώπου που συχνά χάνονται στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Τι θα ήθελε να δει και να κάνει κανείς τις τελευταίες του 24 ώρες; Το τέλος της ζωής κάθε ανθρώπου είναι ουσιαστικά απρόβλεπτο, για όλους ανεξαίρετα. Κι όμως διάφοροι λαοί επέλεξαν διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης αυτού του μεγάλου άγνωστου. Κάποιοι πίστεψαν σε παραμύθια τα οποία μετέτρεψαν σε θρησκείες για να ξεφεύγουν καθημερινά από την ματαιότητα που τους προκαλούν τα υπαρξιακά τους προβλήματα, ενώ άλλοι αποδέχτηκαν την ζωή ως έχει, χωρίς μετά, αυτό που μετράει είναι αποκλειστικά το τώρα. Η αποδοχή και τυφλή πίστη σε παραμυθάκια όμως αποτελεί λύση πρωτόγονη η  οποία καταλήγει να περιορίζει τις υπαρξιακές εμπειρίες του κάθε ανθρώπου. Αντίθετα, ο άνθρωπος λόγω της έμφυτης περιέργειας του και δίψας για γνώση, δεν μπορεί ούτε και πρέπει να περιορίζεται από τέτοιες μυθοπλασίες, από όπου και αν προέρχονται, είτε οικογενειακά, είτε φιλικά είτε λόγω του υποτιθέμενου θρησκευτικού συναισθήματος. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ελεύθερος να εξερευνήσει, να νιώσει και να αποχτήσει αλλεπάλληλες εμπειρίες. Δυστυχώς όμως, δεν είναι αυτό που συνήθως συμβαίνει. Η σχεδόν Δαρβινική κοινωνική και πολιτισμική εξελικτική πορεία, αν και επικερδής σε θέματα κοινωνικής και πολιτιστικής συνέχειας, εντούτοις έχει φορτώσει τον σύγχρονο άνθρωπο με προκαταλήψεις, παρωπίδες και ιδεολογικές στερήσεις. Η προφανείς έλλειψη ιδεολογικών καινοτομιών, ανατρεπτικών κοινωνικών επαναστάσεων από νέους και μια πλειάδα άλλων συμπτωμάτων, μαρτυρούν την κατάντια του σύγχρονου ανελεύθερου ανθρώπου. Και επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα: πως όλοι οι πιο πάνω συλλογισμοί αλλάζουν αν υποθέσουμε το τελευταίο 24ωρο σε αυτή τη γή; Τότε ξαφνικά τα κοινωνικά καλούπια εξαφανίζονται, ο πειραματισμός εξελίσσεται αναγκαίος και η υπαρξιακή αναζήτηση κυριαρχεί στην ατζέντα της ημέρας. Μέσα από αυτό το σκεπτικό, ματαιότητες όπως η συγχώρεση, η μετάνοια, ο εξευτελισμός του εγώ και η εσωτερική ταπείνωση μέσω της θρησκευτικά επιβαλλόμενης μετριοφροσύνης και συχνά σοβαροφάνειας, αποτελούν ανόητα, ανούσια έως άσχετα θέματα για να σπαταλήσει κανείς κυριολεκτικά τον χρόνο του. Δεδομένης λοιπόν της αβεβαιότητας για το μέλλον, η κάθε μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ωσάν η τελευταία. Και αυτό δεν είναι καθόλου μάταιο, αλλά αντιθέτως προσδίδει νόημα στην ύπαρξή μας. Ανατινάζει καλούπια χιμπαντζηκών υποτιθέμενων υποχρεώσεων όπως οικογένεια, στέγη και τροφή, και αναδεικνύει ανθρώπινες υποχρεώσεις όπως η καλλιέργεια, η γνώση, η εμπειρία, η αναζήτηση και εν τέλη, η μεταμόρφωση του ανθρώπου από ζώο ενστίκτων σε μορφή ζωής με ανώτερες προτεραιότητες. Ο δρόμος προς της προσωπική ολοκλήρωση είναι δύσκολος και μακρύς, όμως εφήμερα φαινομενικά εμπόδια θα πρέπει να παραμερίζονται και να εξαλείφονται, αν ΄όχι να αγνοούνται πάραυτα προκειμένου ο ελεύθερος άνθρωπος να ολοκληρώσει τον άθλο των τελευταίων 24 ωρών. Διαφορετικά, η ζωή, όσο πολύχρονη και να είναι, είναι εκ κατασκευής μάταια, υπόδουλη και κοινότοπη. Ζωή καλουπιασμένη και δαρβινική, ανούσια και ανόητη. Ερωτώ λοιπόν, πως θα ζούσες εσύ τις τελευταίες 24 σου ώρες;

Ελεύθερος

Το θέμα της προσωπικής ελευθερίας του ατόμου δεν μπορεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να είναι διαπραγματεύσιμο. Της προσωπικής ελευθερίας εκφρασμένης έτσι ώστε να μην παραβιάζεται η προσωπική ελευθερία κανενός άλλου ατόμου. Τι σημαίνει όμως να είναι κάποιος ελεύθερος; Πιστεύω ότι, πολύ απλά, ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει το θάρρος να αμφισβητεί θέσεις, απόψεις, ιδέες και ιδεολογίες που βρίσκονται γύρω του. Ελευθερία είναι η ικανότητα του ατόμου να θέτει καίρια ερωτήματα, και να τα θέτει γύρω από τα πιο συντηρητικά θέματα. Είτε πρόκειται για θέματα θρησκείας, οικογένειας, ταυτότητας, εθνότητας και ιστορίας, ο ελεύθερος άνθρωπος τολμά να διερωτηθεί. Ελεύθερη ζωή, συνεπώς, είναι εν μέρη ο συνεχής αγώνας εξεύρεσης απαντήσεων στα υπαρξιακά προβλήματα του ατόμου. Αυτό όμως που πρέπει να σημειωθεί και να υπογραμμιστεί είναι ότι οι απαντήσεις δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Είναι το θάρρος των ερωτήσεων που καθιστά το άτομο ελεύθερο. Είναι οι κριτικές ερωτήσεις που καθιστούν το άτομο άξιο να ηγηθεί μιας ζωής γεμάτης νόημα και ουσία. Η ζωή που προκαθορίζεται μέσα από δόγματα, θρησκείες, ιδεολογίες και γενικότερα, κοινωνικά ψευδο-όρια είναι, εξ’ορισμού ανελεύθερη. Με άλλα λόγια, η ζωή των ελεύθερων ατόμων δεν είναι ποτέ προδιαγεγραμμένη από κανέναν, και αυτός ο ακριβός ο ζωτικός έλεγχος των ατόμων, είναι που τους επιτρέπει, συχνά, να σπάζουν τα στενά χρονικά όρια και να καθίστανται προσωπικότητες διαχρονικές. Άρα, αν το άτομο είναι πραγματικά ελεύθερο, τότε η έννοια της «μετάνοιας», της «ικεσίας για συγχώρεση» και συναφείς θρησκευτικοιδεολογικές έννοιες καθίστανται εκ κατασκευής αχρείαστες. Ο ελεύθερος άνθρωπος, ο έχων, δηλαδή, τον έλεγχο των επιλογών του, θεωρεί τις αποφάσεις του παρελθόντος σαν ένα αναπόσπαστο μέρος της προσωπικής του ιστορίας, πορείας και καλλιέργειας. Επομένως, η «μετάνοια» ισοδυναμεί με προσωπική απαξίωση, είναι απλά ένα από τα δεσμά που οι θρησκείες επιβάλλουν στον σύγχρονο άνθρωπο. Ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κριτικά την ζωή, τους ανθρώπους, τις ιδέες και τα καλούπια κοινωνικού κομφορμισμού. Είναι ο άνθρωπος που στο παρελθόν αποτέλεσε τον πυρήνα κοινωνικών και επιστημονικών επαναστάσεων, είναι ο άνθρωπος της διορατικότητας και του εκσυγχρονισμού, είναι ο άνθρωπος των αλμάτων, είναι τελικά, ο πρίγκιπας της ζωής και της φιλοσοφίας της.

Πίθηκοι και Σειρήνες

Είναι αλήθεια ότι την δύναμη του ατόμου μόνο το άτομο μπορεί να την νικήσει. Αν και η προσωπικότητα μπορεί να εκπέμπει μια δόση επιφανειακής σκληράδας προς τα έξω, η ηττοπαθείς εσωτερική πραγματικότητα δημιουργεί υπαρξιακά κενά. Αυτά τα κενά όμως, έχουν την ικανότητα να κρύβονται ή αλλιώς, να μεταλλάσσονται με αποτέλεσμα το άτομο να υφίσταται συχνές και «ανεξήγητες» μεταπτώσεις. Στο βάθος της ύπαρξης όμως, η ανάγκη εξωγενούς στήριξης, δημιουργεί εφήμερες ή/και εικονικές πραγματικότητες. Ή καλύτερα, δημιουργεί ψυχολογικές ρουφήχτρες από τις οποίες το άτομο σπάνια αναδύεται νικητής. Οι «λύσεις» που βρίσκει κανείς σε φίλους, συγγενείς ή και πορνίδια, είναι σαφώς προσωρινές. Οι φαινομενικά νηφάλιοι περίπατοι στα ουράνια τόξα αποτελούν λύσεις σαθρές, λύσεις που αποξενώνουν το άτομο από την προσωπικότητά του (την όποια προσωπικότητά του) και τον μειώνουν στο επίπεδο του κοινού πιθήκου. Ποιοι είναι λοιπόν οι πίθηκοι ανάμεσά μας; Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί εύκολα. Γιατί πολύ απλά, για να τους εντοπίσει κανείς χρειάζεται διορατικότητα, ακεραιότητα και πάνω από όλα απεξάρτηση. Και ας αλαλάζουν οι υπάνθρωποι παρατηρητές των ουράνιων τόξων ωσάν σειρήνες, προσελκύοντας τους κάθε λογής αφουγκραστές. Αφουγκραστές κενοί, γεμάτοι μαύρες τρύπες υπαρξιακών προβλημάτων. Και οι σειρήνες; Όντα κατώτερα φυσικά. Και αυτά με τις δικές τους ανασφάλειες, που εκπορνεύονται καθημερινά τη φωνή τους προς αναζήτηση θυμάτων. Ποιος είναι ο ρόλος των ελεύθερων ανθρώπων; Αξίζει τον κόπο κανείς να ανατρέξει στο πλευρό των πιθήκων; Να προειδοποιήσει για τις εκπορνευμένες σειρήνες; Ίσως, αλλά πολλές φορές, αυτό είναι μάταιο. Η οργανική συμβίωση μεταξύ πιθήκων και σειρήνων, μια σχέση παρασιτικά αφύσικη, μπορεί να είναι και τελεσίδικη. Και αν κανείς καταφέρει να αποσυνδέσει πιθήκους από σειρήνες, υπάρχει πάντοτε η επόμενη στη σειρά. Έτσι λοιπόν, η επιλογή είναι δικαίωμα αλλά και υποχρέωση. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν πίθηκοι, και όσο υπάρχουν εκπορνευμένες σειρήνες, θα υπάρχουν και διαπροσωπικές κόντρες, ακόμα και με φίλους.

Τι έχουμε να αποδείξουμε?

Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δεν έχουμε να αποδείξουμε τίποτε και σε κανέναν, και αυτό συμπεριλαμβάνει ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Το βάρος και η ευθύνη της απόδειξης, της οποιασδήποτε απόδειξης, είναι ουσιαστικά αχρείαστη, ανούσια και ανώφελη. Εάν το άτομο νιώθει την ανάγκη να αποδείξει κάτι, στον οποιονδήποτε, τότε το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η παρεμπόδιση της φιλελεύθερης και ανεξάρτητης καθημερινής λειτουργίας και ύπαρξης του ατόμου. Οι πραγματικά ολοκληρωμένοι άνθρωποι, που θεωρούν την δημιουργία κοινωνικών “νόρμς” μια κατάφωρη παραβίαση της ατομικής ελευθερίας, δεν οριοθετούν τις πράξεις και ενέργειές τους, ούτε και αυτά τους τα κίνητρα, σύμφωνα με τους περιορισμούς αλλά και τις απαιτήσεις εξωγενών, και συχνά παράλογων, παραγόντων. Προφανώς, για τα μίζερα άτομα που φέρουν ή/και νιώθουν το βάρος της απόδειξης, η ευθυνοφοβία αποτελεί το καθημερινό τους μαρτύριο. Κρύβονται, φωνασκούν και υποκρίνονται αλλά στο τέλος της ημέρας καθίστανται ανίκανοι να αναλάβουν το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί. Είναι θέμα προσωπικών επιλογών; Σαφώς και είναι. Γιατί η εικόνα του ατόμου προς τον έξω κόσμο, δεν πρέπει να καθορίζεται από την έξωθεν πλευρά, αλλά αντιθέτως, θα πρέπει να κτίζεται εκ των έσω. Με άλλα λόγια δηλαδή, άτομο το οποίο φέρει το βάρος της απόδειξης, δεν μπορεί, εξ’ορισμού, να είναι άτομο αυτόφωτο. Είναι απλά ένα ετερόφωτο μέλος μιας κοινωνίας που τον θέλει να αποδεικνύει καθημερινά ότι αξίζει να είναι (ή και να μην είναι) μέλος της. Έτσι λοιπόν, η ανάγκη να αποδείξουμε οτιδήποτε στον οποιονδήποτε, είναι τεχνητή, είναι αποτέλεσμα παθολογικό, είναι προσωπική αδυναμία, έλλειψη βούλησης, ευθυνοφοβία, είναι εν τέλη, περιορισμός της ατομικής ελευθερίας του ατόμου!

Rationalizing Anomalies

How, and more importantly, why do people attempt to rationalize their bad choices? What is the driving force behind the urge to be socially acceptable but also, being part of a group that accepts people on the basis of their social conformity? People make mistakes, no doubt about that. But sometimes they get into fights with each other. Whether a clash of characters, a dispute over ideas or simple daily confrontations, all are reasons why people might be at odds with each other. However, one observes the phenomenon of both people feeling that they are right and the other person is wrong. Why? Well, because fights create some kind of emotional imbalance for the individual which in turn creates the need for returning back to some form of an equilibrium. How do people reach that equilibrium? The short answer is that they become creative. They construct a scenario, partially true and partially imaginary, that ex post rationalizes their actions whereas the residual, in other words, the blame, is to be found on the other person. In essence, rationalization of anomalies constitutes a form of self-deception. A deception which is usually reinforced by the surroundings such as close friends and family. There are huge differences of course, across individuals in defining the degree of truth and the degree of imagination in such scenarios. What I would argue is that the individual introduces imagination into the situation up to, at least, the degree where the blame is effectively transferred to the other person. Thus, the individual rationalizes the anomaly within the relationship by blaming the, by now distant, “other person”. Such is the massive deception of individuals that disputes last a long long time simply because they are surrounded by feedback loops which further support imaginary arguments. What should people do in cases of conflict? Well the answer should be straight forward by now: Stick to the facts, eliminate imagination (but not evidence) and be willing to accept mistakes. Otherwise, you may continue to live in your i-m-always-right world of self deception that will eventually lead to a total collapse of the person within, a collapse of essentially a character based on lies, on pure imagination, thus, on nothingness.

Περί Αυτοπροσδιορισμού

Ως προς τι καθορίζει ο άνθρωπος την προσωπικότητα του; Από πού εξαρτάται, και κυρίως, πως ορίζεται ο ατομικός αυτοπροσδιορισμός της προσωπικότητας του καθενός από εμάς; Κατ’αρχήν, θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι αυτόφωτοι αλλά και ετερόφωτοι. Δηλαδή, υπάρχουν άτομα ικανά να προσδιορίσουν τον εαυτό τους, και άλλα, που ελλείψει εσωτερικής αυτάρκειας προσδιορίζονται ως προς άλλους, τους οποίους συμβατικά ονομάζουμε είτε φίλους, είτε συζύγους, είτε οικογένεια (κτλ). Ο έξωθεν προσδιορισμός του ατόμου είναι φυσικά άκρατα προβληματικός. Είναι ουσιαστικά μια από τις βασικότερες πηγές κοινωνικού κομφορμισμού, και υποδούλωσης του ατόμου στα κοινωνικά νορμς έτσι όπως αυτά έχουν οριστεί από άλλους. Ο προσδιορισμός ως προς τους έξωθεν είναι εν τη γένεση του προβληματικός, αφού αποτελεί ένα κυκλικό ορισμό. Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε δηλαδή την ατομικότητα στο κοινωνικό επίπεδο αν όλοι, εκ κατασκευής, προσδιορίζονταν ως προς κάποιον/κάποιους άλλους; Πολύ απλά, μια τέτοια κοινωνία δεν θα είχε να ζηλέψει τίποτα από μια μάντρα άβουλων αρνιών! Και όμως τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται συχνά, ακόμα και σε άτομα που δεν χάνουν ευκαιρία να διαφημίζουν τα πτυχία τους. Τα πτυχία και μόνον όμως δεν αποτελούν καλλιέργεια ή/και αυτοπροσδιορισμό. Είναι ένα και μόνο βήμα στο δρόμο της κοινωνικής απεξάρτησης, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου αρκετό. Έτσι λοιπόν, η πρόκληση του σύγχρονου ανθρώπου, είναι, και πρέπει να είναι, η συνεχής προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού. Η καλλιέργεια χαρακτήρα, προσωπικότητας και ιδεολογίας παρά η ένταξή του σε όσο το δυνατόν περισσότερα κοινωνικά σύνολα ή/και οργανισμούς, τα οποία ουσιαστικά αντιπροσωπεύουν το ρόλο της μάντρας. Ανεξαρτησία, ατομικότητα και ουσιαστική προσωπική ολοκλήρωση. Αυτές είναι η αληθινές προκλήσεις. Η κοινωνική κομφορμιστική ένταξη αποτελεί απλά ισοπέδωση.

Οι Ψεύτες

Ποιοι ανάμεσα μας ψεύδονται; Γιατί ψεύδονται; Η αναζήτηση εξήγησης δεν είναι και τόσο απλή. Πιστεύω ότι οι ψεύτες και οι υποκριτές είναι άτομα ψυχολογικά αρρωστημένα ή/και διαταραγμένα. Η κατάστασή τους χρίζει συνήθως άμεσης επαγγελματικής βοήθειας. Ένα ψέμα προσδίδει στον «ηθικό» του «πατέρα» την ψευδαίσθηση του ελέγχου. Πολύ συχνά, δηλαδή, αυτά τα άτομα νομίζουν ότι εύκολα μπορούν να ξεγελάσουν, άρα και να ελέγξουν, τον περίγυρό τους κτίζοντας ένα κόσμο ψεύτικο, ένα κόσμο από χαρτί. Τα ψέματα τους, τους «προστατεύουν» από την πραγματικότητα, από ένα κόσμο σκληρό τον οποίο αδυνατούν να αντιμετωπίσουν. Το ψέμα είναι απλά η τεχνητή υποστήριξη στη ζωή, είναι η κάλυψη της προσωπικής αδυναμίας, είναι η υποδούλωση του ατόμου στα πάθη του, είναι τελικά, το χαμηλότερο σκαλοπάτι που θα μπορούσε να πέσει ο άνθρωπος. Ο δύσκολος δρόμος είναι αυτός της αλήθειας, πάντοτε. Εξού και τόσο συχνά αποφεύγεται. Για τους υποκριτές ανάμεσά μας όμως, η αλήθεια δεν είναι καν ορατή. Και αυτό γιατί το παθολογικά αρρωστημένο (και πολλές φορές σιχαμερό) τους μυαλό ταμπουρώνεται μέσα σε τείχη χάρτινα και ετοιμόρροπα. Γι’αυτούς, το ψέμα και η υποκρισία μετατρέπεται σε «εικονική πραγματικότητα». Ζουν, δηλαδή, κυριολεκτικά, μέσα στο ίδιο τους το ψέμα. Γι’αυτό και πολλές φορές οι διαπροσωπικές τους σχέσεις φθίνουν, καταρρέουν και διαλύονται, γιατί πολύ απλά όταν τα τείχη πέσουν, η γυμνή (και πολλές φορές άσχημη και νεκρική) αλήθεια αποκαλύπτεται. Στο τέλος της ημέρας, το ψέμα δύσκολα επιβιώνει απέναντι στην αλήθεια. Και ακριβώς όταν όλα καταρρεύσουν, η έλλειψη επαγγελματικής βοήθειας μπορεί να οδηγήσει το άτομο σε κατάσταση άρνησης ... μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να ξαναπεί ένα άλλο ψέμα, οπότε ακόμα ένας χάρτινος πύργος χτίζεται. Άρα λοιπόν, η ψευτιά και η υποκρισία οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ένα φαύλο κύκλο για το αρρωστημένο άτομο. Μπορεί ποτέ αυτός ο κύκλος να σπάσει; Πολύ το αμφιβάλω, γιατί ψεύτες υπάρχουν πολλοί, ανησυχητικά πολλοί. Και μερικές φορές ίσως χρειαστεί να περάσουν χρόνια είτε για να το ανακαλύψουμε είτε για να ζητήσουν επαγγελματική βοήθεια. Πολλές φορές όμως, μέχρι να εντοπιστούν, η σήψη και η δυσωδία της ψυχής τους οδηγεί σε μόνιμη παράλυση της ικανότητας να εκλαμβάνουν την πραγματικότητα γύρω τους. Τότε, ίσως η μόνη λύση να είναι αναγκαστικά η αποξένωση τους ... η αποκοπή τους για πάντα.

Σοβαρότητα και Σοβαροφάνεια

Πολλές φορές, οι άνθρωποι συγχύζουν την έννοια της σοβαρότητας με αυτή της σοβαροφάνειας. Θα τολμούσα να πω όμως ότι τριτοκοσμικές, ψευδο-συντηρητικές, οπισθοδρομικές και αποχαυνωμένες κοινωνίες, εκτιμούν ιδιαίτερα την σοβαροφάνεια ενώ ταυτόχρονα αδυνατούν (εκ κατασκευής αλλά και εξ’ορισμού) να αναγνωρίσουν την πραγματική σοβαρότητα. Με άλλα λόγια δηλαδή, η σοβαροφάνεια είναι ακόμα ένα κοινωνικό προσωπείο το οποίο χρησιμοποιούν κοινωνίες μεσαιωνικές για να θέτουν εκτός των στενών τους ορίων άτομα και καταστάσεις που δεν «είναι σοβαρά», δηλαδή που δεν αποτελούν ένα «νορμάλ» μέλος του σαθρού συνόλου. Πως θα πρέπει λοιπόν να αντιδρούν οι πραγματικά σοβαροί άνθρωποι; Το πρόβλημα είναι σαφώς πολύπλοκο καθότι οι κοινωνίες δεν είναι κατασκευάσματα άνευ περιεχομένου. Είναι τα μέλη της που συνθέτουν ακριβώς αυτές τις νοοτροπίες της μάζας με χαρακτηριστικά σοβαροφάνειας τα οποία εκτός του ότι εκφράζονται στο προσωπικό επίπεδο, αποτελούν και καθημερινό στοιχείο της πολιτικής, της πολιτιστικής και γενικότερα της δημόσιας ζωής. Έτσι λοιπόν, γεννιέται ένα φαύλος κύκλος σοβαροφάνειας, όπου οι πιο σοβαροφανείς καθοδηγούν, θέτουν πρότυπα και ενδυναμώνουν νοοτροπίες μέσω ακριβώς αυτών των σιχαμερών στοιχείων. Η ανοχή απλά ενδυναμώνει και εδραιώνει την ύπαρξή τους ενώ άμεση αντίδραση συνεπάγεται και την απόλυτη περιθωριοποίηση, κοινωνική ή άλλη. Στο τέλος όμως της ημέρας, ποιος σοβαρός άνθρωπος θα ήθελε να είναι μέλος μια τέτοιας κοινωνίας όπου η υποκρισία, ο κομφορμισμός αλλά και το ψέμα ουσιαστικά της σοβαροφάνειας κυριεύει; Πολύ απλά, Κανείς!

Τι είναι εκδίκηση;

Υπάρχουν πολλές θεωρίες περί εκδίκησης. Ανάμεσα στους Χριστιανούς του κόσμου, η εκδίκηση αποτελεί έννοια στιγματισμένη. Εάν κάποιος μας κάνει κακό, τότε η μόνη «ηθικά» σωστή αντίδραση θα ήταν να «γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο». Για κάποιους όμως, αυτή η θεωρία είναι απλά εξωφρενική. Οδηγεί αδιαμφισβήτητα στην de facto δικαίωση μιας παρανομίας. Όταν κάποιος μας κάνει κακό, τότε, πολύ απλά, το ηθικό ισοζύγιο της ζωής μας (και όχι της όποιας απρόσωπης κοινωνίας ή της υποτιθέμενης ανώτερης ύπαρξης) διαταράσσεται. Η ισορροπία πλέον χάνεται, ενώ αντιθέτως, στο άλλο άτομο διατηρείται μια έννοια επίτευξης και «καταφερισμού». Ακόμη μία, ευμενής αυτή τη φορά, διατάραξη του ηθικού ισοζυγίου του άλλου ατόμου. Προφανώς όμως, ανισοζύγια και παρόμοιες καταστάσεις γίνονται ανεχτές μόνο εάν το άτομο υιοθετήσει μια παθητική στάση κοινωνικού κομφορμισμού, καλυμμένο πίσω από μια διακηρυσσόμενη δόση ψευδό-ανωτερότητας. Για τους ανθρώπους όμως που επιζητούν συνεχώς την προσωπική ηθική ισορροπία, άρα και αρνούνται να υποκύψουν στους κανόνες μια κοινωνίας οι οποίοι βαφτίζονται μεν «ηθικοί» αλλά εις βάθος χρόνου προσβλέπουν απλά στην διατήρηση της κοινωνικής ηρεμίας, η έλλειψη εκδίκησης αποτελεί απλά ένα ολίσθημα, ένα κοινωνικό κομφορμισμό, υποδούλωση στην διακηρυγμένη συμφεροντολογική «ηθική» των άλλων. Καταλήγουμε λοιπόν, ότι η εκδίκηση δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο παρά η αποκατάσταση του προσωπικού ισοζυγίου για τα ελεύθερα άτομα. Φυσικά, η έννοια της εκδίκησης δεν αντιτίθεται στην έννοια της έννομης τάξης. Πολλά μπορούν να επιτευχθούν εντός αυτών των πλαισίων, συμπεριλαμβανομένης μιας καλά σερβιρισμένης κρύας (όπως πάντα) εκδίκησης.

Ideas

I can't understand why people are frightened of new ideas. I'm frightened of the old ones! - John Cage

Friedrich Nietzsche

“Out of life's school of war: What does not destroy me, makes me stronger.”

“Is man merely a mistake of God's? Or God merely a mistake of man's?”

“In heaven all the interesting people are missing.”

“The overman...Who has organized the chaos of his passions, given style to his character, and become creative. Aware of life's terrors, he affirms life without resentment.”

“Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.”

“The man of knowledge must be able not only to love his enemies but also to hate his friends.”

“The surest way to corrupt a youth is to instruct him to hold in higher esteem those who think alike than those who think differently.”

On "Friends"

“The friendship that can cease has never been real”
Saint Jerome, Letter, (374 AD - 419 AD)

"Misfortune shows those who are not really friends."Aristotle

"Sometimes your closest friend is your greatest enemy."Jason Fong

What are friends? Friends are people that you think are your friends. But they're really your enemies, with secret identitiesand disguises, to hide their true colors. So just when you think you're close enough to be brothers, they wanna come back and cut your throat when you ain't lookin. "If I Had" - Eminem

Τι έιναι πρόβλημα

Οι άνθρωποι, σχετικά, ζουν μια πολύ σύντομη ζωή, την οποία πολλές φορές σπαταλούν, θεληματικά ή όχι, με το να ασχολούνται με άτομα και καταστάσεις, τα οποία πολύ απλά, δεν αξίζουν τον κόπο να ασχολείται κανείς. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι τα προβλήματα της ζωής θα λύνονται από μόνα τους, αλλά, μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη, μια ανανεωμένη κοσμοθεωρία, εισαγάγει το στοιχείο της επιλογής. Ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να επιλέγει τα προβλήματα με τα οποία θα ασχοληθεί με σκοπό να τα επιλύσει, ενώ ταυτόχρονα, θα πρέπει να επιλέγει τι θα πρέπει απλά να αγνοηθεί. Η δεύτερη διαδικασία βέβαια, ίσως να είναι και πιο δύσκολη από την πρώτη, γιατί πολλές φορές, τα προβλήματα που θα έπρεπε να αγνοούνται, στο βραχυπρόθεσμο μέλλον ή/και στο παρόν, φαντάζουν μεγάλα. Είναι όμως τόσο μικρά και «μικρά». Με ποια κριτήρια λοιπόν θα πρέπει να αποφασίζουμε τι θα απορριφθεί και τι όχι; Ένα κριτήριο που έχω ήδη αναπτύξει προηγουμένως, ίσως να είναι η λειτουργία των «κοινωνικών συμβολαίων». Τα κοινωνικά συμβόλαια, εκ κατασκευής είναι αναξιόπιστα, επομένως, θα ήταν πιο λογικό η προσπάθεια να αφιερώνεται στην ριζική ανανέωσή τους παρά στην επαναδιαπραγμάτευσή τους, η δεύτερη επιλογή ίσως είναι απλά ανώφελη. Η απόφαση είναι σχετικά απλή. Τα προβλήματα θα πρέπει να λύνονται αν και μόνο αν τα «κέρδη» από την επίλυσή τους ξεπερνούν το κόστος επίλυσης τους. Αυτό θα είναι και το κριτήριο που θα πρέπει, στο τέλος της ημέρας, να καθορίζει με τι ασχολούμαστε στην σύντομη αυτή ζωή. Διαφορετικά σπαταλούμε χρόνο ασχολούμενοι με τρίχες ή/και σκουπίδια.

Νέος Κόσμος

Εξαιρετική ταινία το RENT. Ίσως η καλύτερη που έχω δει. Τόσο για την εποχή της, όσο και για τώρα, αποτελεί ένα ράπισμα στα κοινωνικά ταμπού, ένα χαστούκι στην υποκρισία της αποκαλούμενης συντηρητικής κοινωνίας αλλά και μια γροθιά στα μούτρα των στεγανών και των στερεοτύπων. Και όμως, σε κάνει πραγματικά να σκέφτεσαι ότι ανάμεσα μας κυκλοφορούν υποκριτές και πουλημένοι. Κοινωνικοί κομφορμιστές που στο όνομα του βολέματος, της κοινωνικής επιφάνειας αλλά και της ανειλικρινούς μπόχας, θα μπορούσαν να πουλήσουν τα πάντα. Σε τελική ανάλυση, οι άνθρωποι δεν είναι ποτέ αυτό που δείχνουν, και είναι ακόμα πιο λίγοι αυτοί που προσπαθούν να δείχνουν αυτό που είναι. Και τι είναι αυτό που μετρά στο τέλος της ημέρας; Δεν μετρά ποιος είσαι, δεν μετρά τι θέλεις, μετρά μόνο το ότι μπορείς να αγαπάς, ακόμα και τους δύσμοιρους υπανθρώπους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Το μεγάλο όμως λάθος, είναι να περιμένει κανείς ανταπόκριση, να περιμένει κανείς απάντηση, να περιμένει να βρει κανείς γνήσιους ανθρώπους στο βάθος της υπανθρωπιάς. Αυτό σπάνια γίνεται. Αυτό που γίνεται πιο συχνά είναι οι υπάνθρωποι και οι λεχρίτες συνεργάτες τους να ζητάνε και τα ρέστα. Τότε είναι που η αδυσώπητη τιμωρία θα έπρεπε να είναι και η μόνη απάντηση. Τι ωραίος που θα ήταν ο κόσμος χωρίς υπανθρώπους!

Κοινωνικά Συμβόλαια

Οι άνθρωποι εκ κατασκευής φθίνουν. Ίσως οι φιλίες, οι αγάπες και όλα τα συναφή, να αποτελούν απλά καθημερινούς συμβιβασμούς. Οι σχέσεις μεταξύ ανθρώπων, τις περισσότερες φορές είναι απλά ένα συμβόλαιο. Ένα συμβόλαιο που ουσιαστικά περιλαμβάνει το βαθμό στο οποίον ο καθένας θα είναι ειλικρινείς απέναντι στον άλλον. Επομένως, οι καθημερινές συζεύξεις ανθρώπων δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά εκατέρωθεν αποδεκτά ποσοστά ειλικρίνειας. Οι περισσότεροι από εμάς είναι ανίκανοι, εκ κατασκευής βέβαια, να προσυπογράψουν 100% ειλικρίνεια, αν και, μπορεί να θέλουν να εμφανίζονται με αυτό το ποσοστό. Δεδομένων όλων των πιο πάνω λοιπόν, ιδιαίτερη προσοχή στις διαπροσωπικές σχέσεις γιατί πάντα εμπεριέχουν το στοιχείο της ψευτιάς, της κάλυψης και της σαθρότητας. Άλλες σε μεγάλο βαθμό, άλλες σε μικρό. Η κυνική αυτή άποψη της ζωής, ίσως να προστατεύσει μερικούς από εμάς, και άλλους, ίσως να σπρώξει προς καταστάσεις κατάθλιψης. Οι δυνατότεροι όμως έχουμε ένα και μοναδικό κανόνα, ότι όταν μια δεδομένη διαπροσωπική σχέση, μεταφερθεί από την θετική πλευρά του ισοζυγίου στην αρνητική, τότε πάραυτα, σαν γάγγραινα, θα πρέπει να αποκόπτεται, γιατί πολύ απλά, η κοντόφθαλμη ζημιά του παρόντος είναι μικρή συγκρινόμενη με τα μακροχρόνια κέρδη. Κοινωνικά ή άλλα συμβόλαια αυτού του τύπου, πρέπει να διαλύονται αμέσως, γιατί πολύ απλά, όσο επιτρέπουμε στα ποσοστά ανειλικρίνειας, υποκρισίας και ψευτιάς να ανεβαίνουν, τότε περισσότερο υποθηκεύουμε το δικό μας μέλλον σε υπανθρώπους. Ενάντια στην γάγγραινα λοιπόν, με το γενικότερο πρόσταγμα της ειλικρίνειας. Μεγάλη προσοχή στα κοινωνικά συμβόλαια μεταξύ ανθρώπων. Είναι, γενικά, αναξιόπιστα άρα η αποκοπή, συχνά, επιβάλλεται.

Το πιο πάνω είναι αφιερωμένο σε συγκεκριμένους αποδέκτες, πρώην συν-υπογράφοντες κοινωνικών συμβολαίων.

Thoughts on Winning

Nobody likes to lose, and whoever loses reacts differently. What is a loss really? Is there a loss without a win somewhere? In the big picture? The idea of looking at life like a constant struggle against something, anything, is simply futile. Whether humans or inhumans, that’s quite irrelevant. To lose is for losers. Yet winners don’t always win. And it’s interesting to wonder what causes a win and what causes a loss. Is it attitude? Is it personal integrity? Is it something different? Wondering on the idea of winning or losing is not simple. But merely thinking about action and reaction in this framework stimulates a distance from reality. A subjective distance that suits temporary mood swings. The mind wonders. Ideas flow, unexpectedly, in imbalance. The human mind loses control. That’s a loss again. Is there anything to win? Well, behavior stimulated by ideas is a form of winning. The win of the thought over action, no matter how you see it. Can everyone see it? Can anyone see you? Who knows! Is it relevant? It could potentially be, but it doesn’t have to be, really. Back to the issue of integrity. Is integrity merely the interrelationship between winning and losing? Are those the two sides of the same coin? Unknown.

Who am I to play God?

In the arrogance of exercising power without the total self-awareness demanded by love, we are blissfully but destructively ignorant of the fact that we are playing God. But those who truly love, and therefore work for the wisdom that love requires, know that to act is to play God. Yet they also know that there is no alternative except inaction and impotence. Love compels us to play God with full consciousness of the enormity of the fact that that is just what we are doing. With this consciousness the loving person assumes the responsibility of attempting to be God and not to carelessly play God, to fulfill God's will without mistake. We arrive, then, at yet another paradox: only out of the humility of love can humans dare to be God.

From "The Road Less Traveled", by Dr. M. Scott Peck (p.154-155), Touchstone 2003