24 Τελευταίες Ώρες

Αν ξέραμε ότι θα πεθάνουμε αύριο, αλήθεια, τι θα θεωρούσαμε σημαντικό σήμερα; Αν και τραγική, αυτή η ερώτηση εμπερικλείει στοιχειώδης συλλογισμούς του ανθρώπου που συχνά χάνονται στην ρουτίνα της καθημερινότητας. Τι θα ήθελε να δει και να κάνει κανείς τις τελευταίες του 24 ώρες; Το τέλος της ζωής κάθε ανθρώπου είναι ουσιαστικά απρόβλεπτο, για όλους ανεξαίρετα. Κι όμως διάφοροι λαοί επέλεξαν διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης αυτού του μεγάλου άγνωστου. Κάποιοι πίστεψαν σε παραμύθια τα οποία μετέτρεψαν σε θρησκείες για να ξεφεύγουν καθημερινά από την ματαιότητα που τους προκαλούν τα υπαρξιακά τους προβλήματα, ενώ άλλοι αποδέχτηκαν την ζωή ως έχει, χωρίς μετά, αυτό που μετράει είναι αποκλειστικά το τώρα. Η αποδοχή και τυφλή πίστη σε παραμυθάκια όμως αποτελεί λύση πρωτόγονη η  οποία καταλήγει να περιορίζει τις υπαρξιακές εμπειρίες του κάθε ανθρώπου. Αντίθετα, ο άνθρωπος λόγω της έμφυτης περιέργειας του και δίψας για γνώση, δεν μπορεί ούτε και πρέπει να περιορίζεται από τέτοιες μυθοπλασίες, από όπου και αν προέρχονται, είτε οικογενειακά, είτε φιλικά είτε λόγω του υποτιθέμενου θρησκευτικού συναισθήματος. Ο σύγχρονος άνθρωπος θα έπρεπε να είναι ελεύθερος να εξερευνήσει, να νιώσει και να αποχτήσει αλλεπάλληλες εμπειρίες. Δυστυχώς όμως, δεν είναι αυτό που συνήθως συμβαίνει. Η σχεδόν Δαρβινική κοινωνική και πολιτισμική εξελικτική πορεία, αν και επικερδής σε θέματα κοινωνικής και πολιτιστικής συνέχειας, εντούτοις έχει φορτώσει τον σύγχρονο άνθρωπο με προκαταλήψεις, παρωπίδες και ιδεολογικές στερήσεις. Η προφανείς έλλειψη ιδεολογικών καινοτομιών, ανατρεπτικών κοινωνικών επαναστάσεων από νέους και μια πλειάδα άλλων συμπτωμάτων, μαρτυρούν την κατάντια του σύγχρονου ανελεύθερου ανθρώπου. Και επιστρέφω στο αρχικό ερώτημα: πως όλοι οι πιο πάνω συλλογισμοί αλλάζουν αν υποθέσουμε το τελευταίο 24ωρο σε αυτή τη γή; Τότε ξαφνικά τα κοινωνικά καλούπια εξαφανίζονται, ο πειραματισμός εξελίσσεται αναγκαίος και η υπαρξιακή αναζήτηση κυριαρχεί στην ατζέντα της ημέρας. Μέσα από αυτό το σκεπτικό, ματαιότητες όπως η συγχώρεση, η μετάνοια, ο εξευτελισμός του εγώ και η εσωτερική ταπείνωση μέσω της θρησκευτικά επιβαλλόμενης μετριοφροσύνης και συχνά σοβαροφάνειας, αποτελούν ανόητα, ανούσια έως άσχετα θέματα για να σπαταλήσει κανείς κυριολεκτικά τον χρόνο του. Δεδομένης λοιπόν της αβεβαιότητας για το μέλλον, η κάθε μέρα θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ωσάν η τελευταία. Και αυτό δεν είναι καθόλου μάταιο, αλλά αντιθέτως προσδίδει νόημα στην ύπαρξή μας. Ανατινάζει καλούπια χιμπαντζηκών υποτιθέμενων υποχρεώσεων όπως οικογένεια, στέγη και τροφή, και αναδεικνύει ανθρώπινες υποχρεώσεις όπως η καλλιέργεια, η γνώση, η εμπειρία, η αναζήτηση και εν τέλη, η μεταμόρφωση του ανθρώπου από ζώο ενστίκτων σε μορφή ζωής με ανώτερες προτεραιότητες. Ο δρόμος προς της προσωπική ολοκλήρωση είναι δύσκολος και μακρύς, όμως εφήμερα φαινομενικά εμπόδια θα πρέπει να παραμερίζονται και να εξαλείφονται, αν ΄όχι να αγνοούνται πάραυτα προκειμένου ο ελεύθερος άνθρωπος να ολοκληρώσει τον άθλο των τελευταίων 24 ωρών. Διαφορετικά, η ζωή, όσο πολύχρονη και να είναι, είναι εκ κατασκευής μάταια, υπόδουλη και κοινότοπη. Ζωή καλουπιασμένη και δαρβινική, ανούσια και ανόητη. Ερωτώ λοιπόν, πως θα ζούσες εσύ τις τελευταίες 24 σου ώρες;